W dzisiejszym świecie Carlos Ibáñez del Campo to temat, który zyskał ogromne znaczenie i wzbudził zainteresowanie dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, Carlos Ibáñez del Campo jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Na przestrzeni dziejów Carlos Ibáñez del Campo odgrywał kluczową rolę w ewolucji ludzkości, a jego znaczenie pozostaje oczywiste we współczesnym świecie. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty Carlos Ibáñez del Campo i zbadamy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Prezydent Republiki Chile | |
Okres |
od 10 maja 1927 |
Poprzednik | |
Następca | |
Prezydent Republiki Chile | |
Okres |
od 3 listopada 1952 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister Spraw Wewnętrznych Chile | |
Okres |
od 9 lutego 1927 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister Wojny Chile | |
Okres |
od 29 stycznia 1925 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Carlos Ibáñez del Campo (ur. 3 listopada 1877 w Linares w Chile, zm. 28 kwietnia 1960 w Santiago) – chilijski polityk. W latach 1927-1931 dyktator, lecz został obalony i wygnany z kraju. W roku 1952 został demokratycznie wybrany prezydentem i sprawował tę funkcję przez sześć lat.
Jego rodzicami byli Carlos Ibáňez Ibáňez i Maria Nieves del Campo. Dzieciństwo spędził w posiadłości swego ojca San Francisco. Uczęszczał do liceum w Linares i w roku 1896 wstąpił do akademii wojskowej. W 1903 roku brał udział w chilijskiej misji wojskowej w Salwadorze. Poznał tam i poślubił Rosę Quirós y Ávíla wywodzącą się z wyższych sfer Salwadoru. Para miała dwóch synów, Rosa zmarła po dziesięciu latach małżeństwa. Uczestniczył w ruchach wojskowych w latach 1924 i 1925, które oznaczały koniec fasadowego parlamentaryzmu w Chile. Po tym drugim został ministrem wojny a potem ministrem spraw wewnętrznych. Po rezygnacji prezydenta Figueroli w 1927 roku będąc wiceprezydentem rozpisał przedterminowe wybory 22 maja tego samego roku w których sam wystawił swoją kandydaturę. Wybory zostały zbojkotowane przez tradycyjne partie polityczne – jedynym kontrkandydatem Ibáñeza był komunista Elías Lafertte – Ibáñez wygrał wybory uzyskując 98% głosów. W tym samym roku ożenił się ponownie z Gracielą Letalier Velasco – owocem małżeństwa było pięcioro dzieci.
Nowy prezydent wprowadził w Chile dyktatorskie porządki – wydawał dekrety z mocą ustawy, mianował członków parlamentu, jego przeciwnicy byli więzieni bądź zmuszani do emigracji. Wsławił się też jako twórca Karabinierów Chilijskich powstałych z połączenia mniejszych formacji policji wojskowej. Podpisał kończący definitywnie Wojnę o Pacyfik Traktat Limski. Popularność Ibáñeza spadła gwałtownie wraz z wielkim kryzysem gospodarczym w 1929 roku. Po fali niezadowolenia społecznego Ibáñez opuścił kraj 26 lipca 1931 roku zostawiając urząd w rękach szefa Senatu Pedro Opazo.
Chile nie osiągnęło politycznej stabilności po reelekcji Arturo Alessandriego w 1932 roku. Ibáñez zdecydował się wrócić do kraju wspierany przez szereg ultraprawicowych grup. Wystawiły one jego kandydaturę w wyborach w 1938 roku. Wycofał ją jednak po masakrze w Seguro Obrero będącej odpowiedzią władz na nieudany pucz mający wynieść Ibáñeza do władzy. Jednocześnie przekazał swe poparcie Pedrowi Aquirre, który – częściowo dzięki temu – wygrał wybory. Po raz kolejny kandydował po śmierci Aquirrego w 1941 roku ponownie zyskując poparcie ultraprawicy. Punkt zwrotny nastąpił gdy liberałowie i konserwatyści udzieli poparcia Ibáñezowi, dzięki czemu uzyskał on 44% głosów ustępując Juanowi Antonio Rios, który został następnym prezydentem dzięki poparciu Arturo Allesandriego i jego zwolenników. Później brał udział w nieudanych spiskach mających na celu zbrojne przejęcie władzy.
W 1952 roku Partia Robotników Rolnych wystawiła kandydaturę Ibáñeza na prezydenta. Otrzymał on też poparcie socjalistów i organizacji feministycznych. Obiecywał walkę z korupcją i krytykował tradycyjne partie polityczne. Zwyciężył otrzymując 47% głosów. Jego druga prezydentura miała skromny charakter. Ze względu na podeszły wiek i zły stan zdrowia pozostawił większość funkcji administracyjnych w rękach ministrów. Nie umiał sobie poradzić z głównym problemem Chile – inflacją. Zyskał poparcie lewicy odwołując Ustawę o ochronie demokracji zabraniającą m.in. działalności partii komunistycznej. Złożył urząd 3 listopada 1958 roku zastąpiony przez Jorge Alessandriego. Zmarł 28 kwietnia 1960 roku w wieku 82 lat. Spoczywa na Cmentarzu Generalnym w Santiago. Jego imieniem nazwano region Aisén i szkołę oficerską Karabinierów Chilijskich.
W 1930 odznaczony Orderem Orła Białego.