Obecnie C.C. Catch przyjął istotną rolę we współczesnym społeczeństwie. Jej wpływ można dostrzec w różnych obszarach, od kultury po politykę, poprzez technologię i relacje międzyludzkie. C.C. Catch przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie, wywołując dyskusje, debaty i kontrowersje. Z biegiem czasu C.C. Catch stał się tematem ogólnego zainteresowania, który budzi zainteresowanie zarówno specjalistów, jak i hobbystów. Dlatego też istotne jest, aby dogłębnie i krytycznie zająć się wpływem, jaki C.C. Catch wywiera na dzisiejsze społeczeństwo, a także przeanalizować jego konsekwencje w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej.
Imię i nazwisko | |
---|---|
Pseudonim | |
Data i miejsce urodzenia |
31 lipca 1964 |
Gatunki | |
Zawód |
piosenkarka |
Aktywność |
od 1983 |
Wydawnictwo | |
Powiązania |
Dieter Bohlen, Andy Taylor, Captain Hollywood Project, Krayzee, Dave Clayton, Optimal, Comeback United |
Strona internetowa |
C.C. Catch, właściwie Caroline Catherina Müller (ur. 31 lipca 1964 w Oss) – niemiecka piosenkarka holenderskiego pochodzenia, której największa popularność przypadała na drugą połowę lat 80. XX wieku.
Najbardziej znana z przebojów: „I Can Lose My Heart Tonight”, „’Cause You Are Young” czy „Heartbreak Hotel”.
Urodziła się 31 lipca 1964 roku w holenderskiej miejscowości Oss. Jest córką Holenderki Corrie i Niemca Jürgena Müllerów. Pierwsze lata życia spędziła z matką w Holandii. Po ukończeniu sześcioletniej holenderskiej szkoły podstawowej wstąpiła do szkoły sprzątania, poza tym kształciła się w zawodzie sprzedawcy. Zanim ukończyła 14 lat, rzadko widywała ojca. W 1979 roku przeprowadziła się z matką do Bünde w Niemczech. Po ukończeniu szkoły średniej zaczęła studiować projektowanie ubioru i pracowała w fabryce odzieży.
W małej restauracji w Bünde poznała grupę muzyczną. Uczyła się grać na gitarze, tańczyć jazzowe tańce w Bad Oeynhausen i brała udział w konkursach jako piosenkarka pop. Jej ojciec zrezygnował z pracy przy klinkierze, kupił przedsiębiorstwo za 20 tys. marek i założył Orbita Agency, aby organizować konkursy utalentowanych piosenkarzy i wspierać swoją córkę.
Dwie piosenki, które wykonywała jako Carol Dean – „Queen of the Hearts” i „C’est la vie” – nie przyniosły jej sukcesu. Potem śpiewała w dziewczęcym kwartecie Optimal (producent – Peter Kent) z Claudią, Sylvią i Sabiną. Razem wydały dwa single: „Er War Magnetisch” (1983) i „The Good Bye / Kimi-Gasuki” (1984).
W 1985 roku, podczas występu grupy Optimal w Hamburgu, zainteresował się nią Dieter Bohlen z zespołu Modern Talking. Muzyk postanowił nawiązać współpracę i dał jej do wykonania utwór „I Can Lose My Heart Tonight” (anglojęzyczną wersję piosenki „Keine Träne Tut Mir Leid” wykonywaną przez Mary Roos). Pierwotnie utwór ten miał znaleźć się w repertuarze Modern Talking. W lipcu 1985 r. ukazał się singel z tą piosenką. Zdobyła powodzenie w dyskotekach, a na listach przebojów uplasowała się na 13. pozycji. Kolejne dwa single („’Cause You Are Young”, „Strangers by Night”) oraz debiutancki album Catch the Catch ukazały się w pierwszej połowie 1986 roku. Na fali popularności artystki, Dieter Bohlen napisał dla niej utwory na kolejny album, Welcome to the Heartbreak Hotel, który ukazał się jeszcze w tym samym roku wraz z kolejnymi dwoma singlami („Heartbreak Hotel”, „Heaven and Hell”). Niedługo później nakładem wytwórni Amiga w NRD ukazał się minialbum (EP), Amiga Quartett: C.C. Catch, zawierający cztery nagrania z wydanego wcześniej drugiego LP artystki.
W 1987 roku, na rynku pojawił się trzeci album piosenkarki, Like a Hurricane. Promowały go dwa single międzynarodowe: „Are You Man Enough” i „Soul Survivor”. W roku 1988 lokalnie (w Hiszpanii i Danii) na singlu wydano również nagranie „Good Guys Only Win in Movies”
W 1988 roku wydano dwa kolejne albumy: Diamonds – Her Greatest Hits (będący w sporym stopniu składanką) i Big Fun. Przy ich promocji wydano pięć singli: „House of Mystic Lights” promowało wydaną wcześniej kompilację Diamonds – Her Greatest Hits, zaś cztery kolejne w kolejności „Backseat of Your Cadillac”, „Nothing But a Heartache”, „Summer Kisses” i „Baby I Need Your Love” promowały płytę Big Fun. W 1989 roku wytwórnia Hansa Records wydała kolejny album kompilacyjny pt. Classics. Promowano go wydanymi już wcześniej „Baby I Need Your Love” (promował zarówno wydany wcześniej Big Fun i tę kompilację) i „Good Guys Only Win in Movies” (reedycja międzynarodowa, wcześniej na singlu ten utwór ukazał się wyłącznie w Hiszpanii i Danii promując płytę Like a Hurricane).
We współpracy z Dieterem Bohlenem wydała razem pięć albumów, jednak ich współpraca zmierzała do schyłku. Müller chciała brać udział w tworzeniu nagrań dostarczając własne materiały, jednak kompozytor nie zgadzał się na to. Pod koniec lat 80 XX w. artystka zakończyła współpracę z Bohlenem i wyjechała do Wielkiej Brytanii, aby tam kontynuować karierę muzyczną, zmieniając styl. Skutkiem zmiany był wydany w 1989 r. przez wytwórnię Metronome album Hear What I Say (częściowo wyprodukowany przez muzyka Duran Duran, Andy’ego Taylora), który nie cieszył się taką popularnością, jak poprzednie. Tak samo było z promującymi go singlami „Big Time” i „Midnight Hour”.
W 1990 roku wytwórnia Hansa Records wydała w Hiszpanii kolejną kompilację: The Decade Remixes, którą promował singiel „The Decade 7" Remix”.
Piosenkarka powróciła na rynek muzyczny w 1998, kiedy to ukazał się album Best of ’98. Znalazły się na nim dwa jej wielkie przeboje w nowych wersjach: „Soul Survivor ’98” i „I Can Lose My Heart Tonight ’99” (wraz z raperem Krayzee), składanka największych przebojów „C.C. Catch Megamix ’98” oraz stare przeboje w oryginalnych aranżacjach.
W 2003 wydała singiel „Shake Your Head”, który nie zyskał na rynku muzycznym większego rozgłosu poza Hiszpanią, gdzie zajął 12. miejsce na hiszpańskiej liście przebojów. W 2004 wydała piosenkę „Silence”, za której produkcję odpowiedzialny był Tony Dawson-Harrison (lider grupy Captain Hollywood Project). Singiel ten przeszedł na rynku muzycznym (nawet w Hiszpanii) bez większego echa. W tym samym roku artystka wzięła udział w projekcie muzycznym Comeback United (obok min. Chrisa Normana, Limahla czy Haddawaya), efektem tego był singel „Survivor”.
Po paru latach przerwy, w 2010 na rynku pojawił się nowy singel artystki: „Unborn Love” we współpracy z hiszpańskim producentem Juanem Martinezem.
Podczas występu w Moskwie w listopadzie 2011 roku C.C. Catch zapowiedziała, że w roku 2012 zakończy karierę muzyczną. O zakończeniu kariery Müller poinformowała także na swojej stronie internetowej. Pomimo zapowiedzi zakończenia kariery, na początku 2013 roku w internecie zostały opublikowane wersje instrumentalne nowych piosenek C.C. Catch („Good Times Is Back”, „Summer Night”, „My Old Memories”) i nowa wersja instrumentalna piosenki „One Night’s Not Enough”, wszystkie utrzymane w klimacie euro disco, nawiązując stylem do muzyki z lat współpracy artystki z Dieterem Bohlenem.
Wbrew wcześniejszym zapowiedziom dotyczącym końca kariery, rok później, w 2014, pojawił się singel „Another Night in Nashville” w duecie z Chrisem Normanem (byłym wokalistą grupy Smokie).
27 marca 2021 na kanale artystki w serwisie YouTube swoją premierę miało jej nowe nagranie „If You Love Me”. 30 maja 2021 na tym kanale premierę miało również nagranie „Is This Love”, będące coverem utworu Boba Marleya nagranym ku jego pamięci.