Bolko Hochberg von Pless
Zagadnienie Bolko Hochberg von Pless to temat, który w ostatnim czasie budzi duże zainteresowanie i kontrowersje. Dzięki różnym podejściu i perspektywom Bolko Hochberg von Pless był przedmiotem debaty i badań w różnych obszarach wiedzy. Od wpływu na społeczeństwo po implikacje na poziomie indywidualnym, Bolko Hochberg von Pless przykuł uwagę naukowców, specjalistów i zwykłych ludzi. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze zmienną Bolko Hochberg von Pless, analizując jej znaczenie i odkrywając możliwe konsekwencje. Dodatkowo zbadamy, jak Bolko Hochberg von Pless ukształtował i nadal będzie kształtować obecny krajobraz, oferując kompleksowe spojrzenie na ten ważny temat.
 |
Ten artykuł od 2012-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Bolko Konstanty Stanislaus | |
 Hochberg | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1936 |
| Data i miejsce śmierci |
27 sierpnia 2022 |
| Ojciec |
Bolko hrabia von Hochberg |
| Matka |
Klotylda de Silva y Gonzalez de Candamo |
| Żona |
Ursula Reuther |
| Dzieci |
Felicitas |
Bolko Hochberg von Pless, także Bolko Constantin Stanislaus Maria de la Paz Conrad Juan, Książę von Pless, Hrabia von Hochberg i baron na Książu (ur. 3 kwietnia 1936 w Monachium, zm. 27 sierpnia 2022 tamże – szósty książę pszczyński, syn hrabiego Bolka von Hochberga i Clothildy de Silva y Gonzales de Candamo, wnuk ostatniego pana na Pszczynie Jana Henryka XV i księżnej Daisy (Marii Teresy Oliwii Hochberg von Pless).
Życiorys
Mieszkał na stałe w Monachium, gdzie prowadził firmę komputerową. Od 1984 roku był seniorem rodziny Hochbergów. Z żoną Marie Elisabeth doczekał się jedynej córki, Felicitas. Wobec braku męskiego potomka, wolą księcia Bolka było, aby po jego śmierci tytuł odziedziczył jego kuzyn, Peter Hochberg. Honorowy obywatel miast Pszczyny (od 2000 r.) i Wałbrzycha (od 2015 r.).
Przypisy
- ↑ Zmarł Książę Bolko - Zamek Książ , www.ksiaz.walbrzych.pl .
Bibliografia
- Genealogisches Handbuch des Adels. Fürstliche Häuser XVII. Band 133. C. A. Starke, 2004.