Bożidar Dimitrow
W tym artykule porozmawiamy o Bożidar Dimitrow i jego wpływie na współczesne społeczeństwo. Bożidar Dimitrow jest dziś tematem niezwykle istotnym i wywołuje ciągłą debatę w różnych sferach. Od momentu pojawienia się Bożidar Dimitrow wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów, generując niezliczone opinie i teorie, które starają się nadać mu znaczenie i zrozumienie. Przez lata Bożidar Dimitrow był przedmiotem badań, badań i analiz mających na celu rozszyfrowanie jego prawdziwego znaczenia i konsekwencji, jakie ma dla życia codziennego. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom na Bożidar Dimitrow i jego rolę we współczesnym świecie, analizując jego wiele aspektów i to, jak ukształtował on rzeczywistość, w której żyjemy.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 grudnia 1945 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 lipca 2018 |
| Zawód, zajęcie |
historyk, polityk |
| Stanowisko |
dyrektor Narodowego Muzeum Historycznego w Sofii (1994–1998, 2005–2009, 2011–2017), minister bez teki (2009–2011) |
Bożidar Dimitrow Stojanow, bułg. Божидар Димитров Стоянов (ur. 3 grudnia 1945 w Sozopolu, zm. 1 lipca 2018 w Sofii) – bułgarski historyk, urzędnik państwowy i polityk, długoletni dyrektor Narodowego Muzeum Historycznego w Sofii, działacz Bułgarskiej Partii Socjalistycznej oraz partii GERB, w poseł do Zgromadzenia Narodowego, w latach 2009–2011 minister bez teki do spraw diaspory w rządzie Bojka Borisowa.
Życiorys
Urodził się w rodzinie uchodźców z Tracji Wschodniej. Ukończył szkołę średnią w rodzinnej miejscowości, pracował we flocie rybackiej. W 1974 został absolwentem historii i archeologii na Uniwersytecie Sofijskim im. św. Klemensa z Ochrydy. Kształcił się następnie w zakresie paleografii w Paryżu i Watykanie. Doktoryzował się w zakresie historii, opublikował ponad 200 pozycji naukowych. W okresie komunistycznym był tajnym współpracownikiem służb specjalnych, co ujawniono w 2009.
Przez wiele lat związany z Narodowym Muzeum Historycznym w Sofii. W latach 1994–1998 po raz pierwszy pełnił funkcję jego dyrektora. Został odwołany przez minister kultury Emmę Moskową na skutek konfliktu z prezydentem Petyrem Stojanowem dotyczącego kwestii zwrot do klasztoru Zografu wywiezionego nielegalnie do Bułgarii rękopisu Słowianobułgarskiej historii. Powrócił na stanowisko dyrektora w 2001, zajmując je do 2009. Wcześniej w 2000 wydał publikację Desette łyżi na makedonizma (pol. Dziesięć kłamstw macedonizmu), która wzbudziła kontrowersje zwłaszcza wśród Macedończyków.
Działał również politycznie, należał do Bułgarskiej Partii Socjalistycznej, wchodził w skład władz tego ugrupowania. Został zawieszony w prawach członka partii, gdy w kampanii na burmistrza Sofii w 2005 poparł Bojka Borisowa. W wyborach parlamentarnych w 2009 z listy założonej przez tegoż partii Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego 41. kadencji. W lipcu tegoż roku przyjął propozycję wejścia do jego rządu Bojka Borisowa na stanowisko ministra bez teki, odpowiedzialnego za sprawy Bułgarów mieszkających poza granicami kraju. Funkcję tę pełnił do lutego 2011. W latach 2011–2017 ponownie był dyrektorem Narodowego Muzeum Historycznego w Sofii.
Przypisy
- ↑ a b c Почина Божидар Димитров. vesti.bg, 1 lipca 2018. . (bułg.).
- ↑ a b c d Божидар Димитров. omda.bg. . (bułg.).
- ↑ a b Bojidar Dimitrov. government.bg, 29 lipca 2009. . (ang.).
- ↑ Bulgaria Expands Secret Agent-Turned-Minister Clout. novinite.com, 8 sierpnia 2009. . (ang.).
- ↑ Walka o imię – relacje grecko-macedońskie. diplomacy.pl, 7 lipca 2018. .
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
