Beatyfikacja
Motyw Beatyfikacja to taki, który przykuł uwagę i zainteresowanie ludzi z całego świata. Od historycznego pochodzenia po dzisiejsze znaczenie, Beatyfikacja był przedmiotem debaty, analiz i badań prowadzonych przez ekspertów w tej dziedzinie. Różne aspekty związane z Beatyfikacja, takie jak jego wpływ na społeczeństwo, jego wpływ na kulturę popularną i jego rola w rozwoju technologii, były przedmiotem szeroko zakrojonych badań i refleksji. Ten artykuł ma na celu omówienie i zagłębienie się w znaczenie i znaczenie Beatyfikacja, oferując szczegółową i kompletną analizę, która pozwala czytelnikom w pełni zrozumieć ten fascynujący temat.
Beatyfikacja (łac. beatificare „wyróżniać”) – akt kościelny wydawany przez Kościół katolicki, uznający osobę zmarłą za błogosławioną, zezwalający na publiczny kult, ale o charakterze lokalnym (np. w diecezji). Akt taki wydaje się po pozytywnym rozpatrzeniu procesu beatyfikacyjnego. We wczesnym średniowieczu beatyfikacji dokonywano spontanicznie, później wymagana była zgoda Synodu Biskupów i Stolicy Apostolskiej. Od roku 1515 (Dekret Leona X aprobujący kult Konrada z Piacenzy) beatyfikację może zatwierdzić tylko papież.
Przebieg procesu beatyfikacyjnego
Proces beatyfikacyjny może się rozpocząć najwcześniej 5 lat po śmierci kandydata (decyzją papieża okres ten może ulec skróceniu – tak było w przypadku procesu Matki Teresy z Kalkuty, Jana Pawła II i Łucji dos Santos). Przesłuchania świadków na temat życia osób otoczonych kultem prywatnym (w wypadku, gdy istnieje obawa, że nie będą mogli złożyć zeznań po wszczęciu procesu, np. ze względu na stan zdrowia czy wiek), mogą odbywać się przed formalnym otwarciem procesu „by nie zginęły dowody” (łac. nepereant probationes). Proces jest prowadzony przez Trybunał Beatyfikacyjny. Na jego czele stoi postulator, którego zadaniem jest udowodnienie m.in. heroiczności cnót kandydata (łac. Positio super virtutibus). Jawność postępowania ogranicza się do I sesji. W stosunku do dalszych wydarzeń członkowie Trybunału i świadkowie zobowiązani są do zachowania tajemnicy.
Dokumentacja zbierana jest na szczeblu lokalnym, w diecezji, do której należał kandydat. Następnie wniosek o beatyfikację przekazany jest Stolicy Apostolskiej, gdzie rozpatruje go specjalna komisja. Kluczowymi momentami procesu są stwierdzenie heroiczności cnót Sługi Bożego oraz kanoniczne stwierdzenie, że za jego wstawiennictwem dokonał się co najmniej jeden cud. Brane są pod uwagę jedynie cuda, które miały miejsce po śmierci kandydata na ołtarze. Nieco inaczej przebiega proces męczenników, w przypadku których do beatyfikacji cud nie jest wymagany.
Obecnie proces beatyfikacyjny regulowany jest przez konstytucję apostolską Divinus Perfectionis Magister wydaną 25 stycznia 1983 roku przez papieża Jana Pawła II.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Sister Lucia’s Beatification Process to Begin. Zenit. . . (ang.).
- ↑ Hieronim Fokciński. Cuda potwierdzają, świętych ogłaszają.. „Przewodnik Katolicki”. 18, s. 30–31, 2016-05-01. Drukarnia i Księgarnia św. Wojciecha. ISSN 0137-8384. (pol.).
- ↑ Proces beatyfikacyjny krok po kroku. polskieradio.pl. . (pol.).
- ↑ Każdy jest powołany do świętości. Echo Katolickie. . (pol.).