Areszt domowy
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Areszt domowy, analizując jego wpływ na społeczeństwo i jego dzisiejsze znaczenie. Areszt domowy od lat jest przedmiotem debaty i dyskusji, a jego wpływ obejmuje różne obszary, od kultury po politykę, poprzez technologię i naukę. W trakcie tej analizy zbadamy różne aspekty otaczające Areszt domowy, od jego historycznego pochodzenia po jego implikacje we współczesnym świecie. Podobnie zbadamy różne perspektywy i opinie na temat Areszt domowy, aby zaoferować panoramiczną i kompletną wizję jego znaczenia w bieżącym kontekście. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji na temat Areszt domowy!
Areszt domowy (kajutowy)
- kara dyscyplinarna stosowana wobec oficerów Wojska Polskiego; oficer ukarany zwykłym aresztem domowym (kajutowym) odbywał go w swoim mieszkaniu, a na okręcie w kajucie; opuszczanie mieszkania w czasie odbywania kary – również w celach służbowych oraz przyjmowanie odwiedzin było wzbronione, a złamanie tego zakazu stanowiło swoisty występek zagrożony – poza karą wolnościową – obligatoryjnym wydaleniem z korpusu oficerskiego; kara obostrzonego aresztu domowego (kajutowego) była stosowana wyłącznie względem oficerów młodszych; jej wykonanie (ówcześnie „odcierpienie”) odbywało się w osobnym pokoju, względnie kajucie, przeznaczonej na areszt oficerski; W ludowym Wojsku Polskim, zgodnie z dekretem z 26 czerwca 1945 Wojskowe przepisy dyscyplinarne, karę dyscyplinarną aresztu domowego (kabinowego) stosowano wobec oficerów młodszych (do 21 dni) oraz oficerów sztabowych i generałów (do 14 dni); Wykonanie polegało na zakazie opuszczania przez ukaranego w godzinach wolnych od zajęć służbowych mieszkania (kabiny), przyjmowania odwiedzin, a także przebywania i uczęszczania w kasynie; za każdy dzień aresztu ukaranemu potrącano 50% jego poborów; Wojskowe przepisy dyscyplinarne straciły moc obowiązującą 26 stycznia 1951, z chwią wejścia w życie ustawy z dnia 18 stycznia 1951 o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenia honoru i godności żołnierskiej; w latach 60. XX w. areszt domowy (kabinowy) polegał za zakazie opuszczania mieszkania (kabiny) w godzinach wolnych od zajęć służbowych oraz w dni wolne od zajęć, uczęszczania do klubów, kin, teatrów i korzystania z innych rozrywek, przyjmowania wizyt lub urządzania przyjęć; kara mogła być wymierzana zarówno oficerom, jak i chorążym oraz podoficerom zawodowym i nadterminowym, w wymiarze do 21 dni;
- kara orzekana na podstawie art. 38 § 2 kk WP przez sąd wojskowy w stosunku do oficerów zamiast kary zasadniczej aresztu; kara aresztu trwała najmniej jeden miesiąc, najwyżej jeden rok; oficer skazany za karę aresztu domowego w dalszym ciągu pełnił obowiązki służbowe, jednakże okres aresztu domowego nie był zaliczany do okresu służby wojskowej, lecz ciągłości jej nie przerywał; skazanemu potrącano 50% uposażenia na rzecz Skarbu Państwa;
- bardziej lub mniej formalnie stosowany środek prawny polegający na pozbawieniu wolności, z tym że pozbawiona wolności osoba przebywa we własnym mieszkaniu (domu) lub miejscu, gdzie warunki nie odbiegają od panujących w domu mieszkalnym (może to być specjalnie przeznaczona do tego celu rezydencja). Osoba pozostająca w areszcie domowym nie może opuszczać miejsca pobytu (lub może to robić pod ścisłą kontrolą), często ma też ograniczone prawo przyjmowania odwiedzin oraz prowadzenia korespondencji.
Areszt domowy stosowany jest zarówno jako środek karny, jak i prewencyjny. Jako środek karny stosuje się go w sytuacji, gdy dana osoba z racji np. wieku bądź choroby nie może przebywać w więzieniu. Jako środek prewencyjny stosowany jest często w państwach totalitarnych lub autorytarnych wobec przeciwników politycznych. Metoda ta stosowana jest też w państwach demokratycznych, np. w sytuacji wojny lub stanu wyjątkowego, bądź też dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego (jako alternatywa aresztu śledczego).
Współcześnie w krajach o rozwiniętej technologii stosuje się odmianę aresztu domowego polegającą na zamocowaniu skazanemu na nodze opaski z czujnikiem elektronicznym pozwalającym ustalić miejsce pobytu. Skazanemu zezwala się na przebywanie w domu oraz np. w pracy, szkole czy miejscu kultu religijnego (zwykle ustala się czas przebywania w określonych miejscach). W sytuacji gdyby skazany oddalił się od wskazanych miejsc – grożą mu surowsze środki karne, zazwyczaj więzienie. Tego rodzaju areszt domowy stosuje się wobec sprawców drobnych, mniej groźnych przestępstw.
W Polsce od 1 września 2009 do 1 lipca 2015 istniała możliwość odbywania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Encyklopedia Wojskowa 1931 ↓, s. 115.
- ↑ Dz.U. z 1945 r. nr 37, poz. 219.
- ↑ Dz.U. z 1951 r. nr 6, poz. 55.
- ↑ a b MEW 1967 ↓, s. 54.
- ↑ Dz.U. z 1944 r. nr 6, poz. 27.
- ↑ Np. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z 7 lutego 1928 r. o areszcie domowym (Dz.U. z 1928 r. nr 26, poz. 228).
- ↑ Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego (Dz.U. z 2007 r. nr 191, poz. 1366).
Bibliografia
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a – Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
- Mała Encyklopedia Wojskowa. Józef Urbanowicz (red.). T. I: A–J. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.