Dziś chcemy zagłębić się w fascynujący świat Anna Marciniak (archiwistka). Niezależnie od tego, czy jesteś miłośnikiem historii, entuzjastą technologii, czy po prostu osobą ciekawą nowych perspektyw, jesteśmy pewni, że ten artykuł zachwyci Cię od samego początku. Zanurz się z nami w podróż, która obejmie początki Anna Marciniak (archiwistka) aż do jego wpływu na współczesne społeczeństwo, odkrywając jego kulturowe, naukowe i emocjonalne implikacje. Dołącz do nas, gdy będziemy badać różne aspekty Anna Marciniak (archiwistka), odkrywając jego znaczenie i znaczenie w dzisiejszym świecie.
Anna Marciniak (ur. 26 marca 1941 w Warszawie, zm. 12 sierpnia 2007 w Poznaniu) – polska archiwistka, historyk nauki i dokumentalistka.
Urodziła się w rodzinie nauczycielskiej. Ojciec, Henryk Błażewski, z pochodzenia lwowiak, był dyrektorem gimnazjum w Nowym Mieście Lubawskim, a w latach 1933-1939 kierownikiem działu oświaty pozaszkolnej w toruńskim Kuratorium Pomorskim. Podczas okupacji nauczał w szkołach powszechnych w Otwocku i Świdrze. Matka, Emilia z domu Przytulska, pochodząca z rodziny kolejarskiej, była nauczycielką w Warszawie i Otwocku. Po zakończeniu II wojny światowej rodzina przeprowadziła się do Bydgoszczy, gdzie ojciec został dyrektorem browaru, a od 1948 do 1951 był dyrektorem Zespołu Szkół Średnich Technicznych. Matka pracowała jako nauczycielka w bydgoskich szkołach podstawowych.
Ukończyła szkołę podstawową przy ul. Bernardyńskiej i Liceum Ogólnokształcące nr 6 (1953-1957). Maturę zdała mając 16 lat za zezwoleniem kuratorium oświatowego. W 1957 zaczęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, ale po pierwszym roku, w 1958 przeniosła się na Uniwersytet Poznański, kontynuując studia historyczne. W 1962 uzyskała tytuł magistra (praca Ustrój polityczny Związku Wieleckiego do połowy XI wieku pod kierunkiem prof. Gerarda Labudy; recenzentem był prof. Henryk Łowmiański).
Pracę rozpoczęła na trzecim roku studiów, w 1959, w archiwum Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu pod kierownictwem dra Kazimierza Ślaskiego. W 1965 zdała egzamin na dyplomowanego pracownika dokumentacji naukowej (przewodniczącym komisji był prof. Tadeusz Manteuffel). W 1977 powierzono jej etat dokumentalisty dyplomowanego, a w 1983 starszego dokumentalisty dyplomowanego. Od 1 lutego 1972 do 30 czerwca 2006 była kierownikiem poznańskiego oddziału Archiwum PAN. Od 1971 do 1978 uczęszczała na seminarium doktorskie prof. Zdzisława Grota. Przygotowała wówczas dysertację Rola Tytusa i Jana Działyńskich w rozwoju ośrodka naukowego w Wielkopolsce. 5 maja 1978 obroniła pracę doktorską, którą w 1980 opublikowało PWN.
Zmarła po ciężkiej chorobie i została pochowana na cmentarzu Bożego Ciała w Poznaniu. Mowę pożegnalną wygłosiła dr Hanna Krajewska.
Główne jej zainteresowania naukowe to: historia i tradycja nauki w Wielkopolsce, archiwistyka i biografistyka. Opublikowała około 120 prac naukowych. Do jej największych osiągnięć należało ukazanie roli Tytusa i Jana Działyńskich w działalności Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz gromadzenie, opracowywanie i publikacja spuścizn po uczonych. Publikowała m.in. w Kronice Wielkopolski i Kronice Miasta Poznania. Opracowała 34 biogramy uczonych na potrzeby wydanego w 2000 Pocztu wielkopolskich członków Polskiej Akademii Nauk. W latach 80. i 90. XX wieku pozyskała do kolekcji PAN prawie sto rękopiśmiennych kolekcji będących spuściznami po takich uczonych jak: Tadeusz Cyprian, Zygmunt Czubiński, Michał Ćwirko-Godycki, Stefan Tytus Dąbrowski, Zdzisław Grot, Stanisław Helsztyński, Witold Jakóbczyk, Kazimierz Kaczmarczyk, Józef Kostrzewski, Henryk Łowmiański, Władysław Orlicz, Roman Pollak, Heliodor Święcicki, Stefan Vrtel-Wierczyński, Józef Witkowski i Zygmunt Wojciechowski.
Była członkiem Stowarzyszenia Archiwistów Polskich i Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (1985) i Złotym Krzyżem Zasługi (2003). W 1978 i 1985 otrzymała także odznakę Za Zasługi dla Archiwistyki, a w 2004 nagrodę zespołową I stopnia Rektora UAM za współautorstwo pozycji Poczet rektorów Almae Matris Posnaniensis.
12 maja 1962 wzięła ślub z poznanym na seminarium prof. Gerarda Labudy Ryszardem Marciniakiem, późniejszym profesorem na Wydziale Filologii Polskiej UAM. Miała z nim dwójkę dzieci: Joannę (germanistkę) i Krzysztofa (matematyka).