Al-Fatah
W dzisiejszym świecie Al-Fatah zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy z ekonomicznego, technologicznego, społecznego czy kulturowego punktu widzenia, Al-Fatah jest kwestią stale obecną w naszym życiu. Jego wpływ jest tak szeroki, że jego analiza i zrozumienie są niezbędne do zrozumienia kontekstu, w którym się znajdujemy. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Al-Fatah, aby rzucić światło na jego znaczenie i wpływ na nasze społeczeństwo.
| Państwo | |
|---|---|
| Lider | |
| Data założenia |
1958 |
| Adres siedziby | |
| Ideologia polityczna | |
| Członkostwo międzynarodowe |
|
| Barwy | |
| Obecni posłowie |
45/132
|
| Strona internetowa | |
Al-Fatah (arab. فتح; odwrotny akronim od nazwy arab. حركة التحرير الوطني الفلسطيني, trb. Harakat at-Taḥrīr al-Waṭanī al-Filasṭīnī, „Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego”) – palestyńska organizacja polityczno-wojskowa.
Nazwa
Słowo Fatah jest odwrotnym akronimem pełnej nazwy grupy. Składa się z trzech liter F – T – H, czyli Harakat al-Tahrir al-Watani al-Filastini (Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego).
Historia
Został utworzony w 1958 roku przez emigrantów palestyńskich w Kuwejcie. Założycielami al-Fatah byli Jasir Arafat, Salah Chalaf (ps. Abu Ijad) i Chalil al-Wazir (ps. Abu Dżihad). Działalności al-Fatahu finansowana była z darowizn zwolenników. Organem Fatah było pismo „Filistin al-Thawra” (Rewolucja Palestyńska). Zbrojnym ramieniem grupy była Al-Asifa (Burza) działająca od końca 1964 r. W 1963 roku rozwinęły się w grupie struktury typu komandoskiego. W 1964 roku partyzanci al-Fatahu przeprowadzili pierwszą akcję wojskową na obszarze Izraela. Obozy partyzanckie al-Fatah znajdowały się w Libanie i Jordanii.
21 marca 1968 roku fedaini z Al-Asifa stoczyli bitwę z wojskami izraelskimi w Al-Karamie. Bitwa zakończyła się sukcesem propagandowym Palestyńczyków. Pomimo izraelskiej przewagi fedainom udało się doprowadzić do wycofania się wojsk izraelskich z miejscowości. Zwycięstwo okupione zostało życiem połowy bojowników Al-Asifa. Wydarzenia z Al-Karamy przyczyniły się do objęcia przez Arafata urzędu przewodniczącego Organizacji Wyzwolenia Palestyny w 1969 roku. Od tego momentu al-Fatah utrzymuje w OWP przewodnią pozycję. W latach 1968–1969 do Fatah przyłączyły się m.in. Awangarda Wyzwolenia Palestyny, Front Rewolucji Palestyńskiej i Święta Wojna.
We wrześniu 1970 roku al-Fatah wraz z innymi ugrupowaniami OWP wplątał się w wojnę z rządem jordańskim (Czarny Wrzesień). Siły OWP zostały rozbite przez jordańskie wojska i zmuszone do wycofania się do Libanu. Na cześć tych wydarzeń sformowana została organizacja terrorystyczna Czarny Wrzesień, w której skład weszli członkowie al-Fatah.
W pierwszej połowie lat 70. sformowana została Brygada 17, elitarny oddział al-Fatah odpowiedzialny za operacje wywiadowcze i uderzeniowe.
W 1974 roku z grupy wyrzucony został ekstremistyczny Abu Nidal. Polityk założył rozłamową Rewolucyjną Radę Fatah.
22 listopada 1974 roku Jasir Arafat wystąpił przed delegatami posiedzenia plenarnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Zażądał likwidacji Izraela i utworzenia w jego miejsce ekumenicznego państwa Żydów, muzułmanów i chrześcijan. Wkrótce po tym ONZ uznało prawo samostanowienia narodu palestyńskiego.
W styczniu 1976 roku al-Fatah włączył się w wojnę domową w Libanie, w której poparł libańską lewicę zrzeszoną w Libańskim Ruchu Narodowym.
W 1982 roku wojsko izraelskie zniszczyło struktury al-Fatahu w Libanie. Odtąd przywódcy Fatahu przebywali w Tunisie. W 1983 roku ugrupowanie opuściła frakcja radykalna, która sformowała Fatah al-Intifada.
Pod koniec lat 80. al-Fatah wyrzekł się terroryzmu. Na początku lat 90. rozpoczęły się rozmowy pokojowe pomiędzy OWP a Izraelem. OWP w rozmowach reprezentował Arafat. W 1993 roku Arafat i Icchak Rabin wypracowali porozumienie, na mocy którego rok później utworzona została Autonomia Palestyńska. Al-Fatah zdominował struktury Autonomii.
W 1995 roku powstała zbrojna frakcja al-Fatah Tanzim (Organizacja), a w 2000 roku Brygady Męczenników Al-Aksa.
Po śmierci Arafata w 2004 roku przewodniczącym al-Fatah został Faruk al-Kaddumi. W wyborach prezydenckich w Autonomii Palestyńskiej w 2005 roku al-Fatah poparł Mahmuda Abbasa. W wyborach parlamentarnych w styczniu 2006 roku utracił większość w parlamencie, lista al-Fatahu zdobyła wtedy 41,43% głosów. W 2007 roku organizacja utraciła wpływy w Strefie Gazy (na rzecz Hamasu), ograniczając je do Zachodniego Brzegu.
Ideologia
Głównym celem al-Fatah jest wyzwolenie Palestyny spod panowania Izraela. Jest on ruchem świeckim.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Terroryzm s. 44–45.
- ↑ a b c d e f g Fatah, Al-, Encyklopedia PWN .
- ↑ a b c Fatah. portalwiedzy.onet.pl. . . (pol.).
- ↑ a b c Tomasiewicz 2000 ↓, s. 311.
- ↑ Terroryzm s. 47.
- ↑ a b c d e Terroryzm s. 48.
- ↑ Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 73–74.
- ↑ a b Terroryzm s. 50.
- ↑ a b c d Terroryzm s. 53.
- ↑ Liban s. 130–131.
- ↑ Fatah al-Intifada. trackingterrorism.org. . (ang.).
- ↑ a b c d Terroryzm s. 54.
- ↑ Organizacja Wyzwolenia Palestyny. portalwiedzy.onet.pl. . (pol.).
- ↑ Fatah Tanzim. globalsecurity.org. . (ang.).
- ↑ Al-Aqṣā Martyrs Brigades, Encyclopædia Britannica (ang.).
- ↑ ELECTION FOR PALESTINIAN LEGISLATIVE COUNCIL. electionguide.org. . (ang.).
Bibliografia
- Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
- Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
- Danuta Madeyska: Liban. TRIO, 2003. ISBN 978-83-88542-62-6.
- Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.
