In dit artikel gaan we Jan Eijkelboom en al zijn relevante aspecten diepgaand analyseren. Jan Eijkelboom is tegenwoordig een onderwerp van groot belang, omdat het een aanzienlijke impact heeft op de samenleving, de economie, de cultuur en vele andere gebieden. Door de jaren heen heeft Jan Eijkelboom voor voortdurend debat gezorgd en een groeiende belangstelling in verschillende sectoren aangewakkerd. In dit opzicht is het van cruciaal belang om de aard en reikwijdte van Jan Eijkelboom volledig te begrijpen, evenals de implicaties ervan op de korte en lange termijn. Daarom wil dit artikel een alomvattend en gedetailleerd beeld geven van Jan Eijkelboom, met als doel de kennis te verrijken en een constructief debat rond dit onderwerp van mondiaal belang te bevorderen.
Jan Eijkelboom | ||||
---|---|---|---|---|
Eijkelboom in 2004
| ||||
Algemene informatie | ||||
Geboren | 1 maart 1926 | |||
Geboorteplaats | Slikkerveer | |||
Overleden | 27 februari 2008 | |||
Overlijdensplaats | Dordrecht | |||
Land | Nederland | |||
Beroep | journalist, dichter, schrijver, vertaler | |||
Werk | ||||
Bekende werken | Wat blijft komt nooit terug (1979) Het krijgsbedrijf (2000) | |||
Dbnl-profiel | ||||
|
Jan Eijkelboom (Slikkerveer, 1 maart 1926 – Dordrecht, 27 februari 2008) was een Nederlandse journalist, dichter, schrijver en vertaler van onder andere werken van Philip Larkin, John Donne, W.B. Yeats en Derek Walcott. Sedert 3 maart 2001 was hij ereburger en stadsdichter (voor het leven) van Dordrecht, de eerste plaats in Nederland met een stadsdichter.
Eijkelboom doorliep het gymnasium in Rotterdam, waar hij goed bevriend raakte met Jan Emmens en kortstondig een relatie aanknoopte met diens zus Martha. Vervolgens studeerde hij politieke wetenschappen te Amsterdam. Hij werkte als adjunct-hoofdredacteur bij Vrij Nederland en Het Vrije Volk. Daarna werd hij voor een korte periode de eerste voorlichter van de gemeente Dordrecht, en vervolgens was hij enkele jaren hoofdredacteur van het dagblad De Dordtenaar. In 1953 publiceerde hij de novelle De terugtocht over zijn verblijf in Indonesië tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. In 2001 werd deze novelle opgenomen in zijn boek Het krijgsbedrijf. Verder was hij medewerker aan onder andere Propria Cures en Maatstaf en medeoprichter van Tirade.
Op het Damiatebolwerk te Dordrecht is een van zijn bekendste dichtregels gegraveerd: "Wat Blijft Komt Nooit Terug". Ook zijn in de tegelwanden van de tunnel in de Laan der Verenigde Naties, en in het hek tussen het fietspad en de weg enkele dichtregels van Jan Eijkelboom geplaatst. In heel grote kapitalen van vormgever René Knip is in het voorbijrijden te lezen: "Hier baant de laan zich onder 't spoor een weg". In het metalen hek tussen de weg en het fietspad zijn twee langere regels verwerkt in wat kleinere letters, deels in spiegelschrift.
Eijkelboom maakte ook een Nederlandse vertaling van de Fable of the Bees van Bernard Mandeville onder de titel De mopperkorf. Voor De gouden man werd hem in 1983 de Herman Gorterprijs toegekend; in 1994 kreeg hij voor zijn hele oeuvre de Anna Blaman Prijs. In 2003 ontving hij de Jan Campert-prijs voor Heden voelen mijn voeten zich goed.